jesteś szalona nuty do wydrukowania i do organów Szalona - Kancelarya "Szalona i jak wiatr ciagle wolna Porywasz z sobą każdego dnia Łagodna, zwiewna, czasem frywolna U swoich stóp chcesz miec cały świat Czas mija, jesteś wciąż tajemnicą, Trudną zagadką od paru lat Na rozwiązanie" Shanti/Ashtangi - Prima Dona zobacz tekst, tłumaczenie piosenki, obejrzyj teledysk. Na odsłonie znajdują się słowa utworu - Shanti/Ashtangi. Gdy piosenka szła do wojska To śpiewała cała Polska Bo piosenka szła do wojska Jak na pierwszy bal! Grały skrzydła samolotom Nawet w czołgu śpiewał motor Na strzelanie szła z piechotą Cel i pal! Tak było i z piosenką Dziś starczy skinąć ręką Do wojska z końca świata Też by szła i szła! DKA maska za mask antonim prawdy - Tekściory.pl – sprawdź tekst, tłumaczenie twojej ulubionej piosenki, obejrzyj teledysk. Idąc do wojska, był już doświadczonym spadochroniarzem i płetwonurkiem. Wciąż pragnął jednak czegoś więcej i w 2001 roku założył upragniony bordowy beret… Wszystko w tej książce wydarzyło się naprawdę. To nie tylko relacje z wojny w Iraku czy Afganistanie. lirik lagu sia sia ku korbankan harta jiwa dan raga. obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? TVP Program "Gliniarz i prokurator" (7) - serial kryminalny prod. - Jedynka na Agnieszka Osiecka zaprasza: "Listy Śpiewające" - "A on do wojska był przynależniony" II Międzynarodowe Spotkania Muzyczne Orkiestr Wojskowych - koncert galowy, Letnie Kino wakacyjne: "Widget" - serial prod. USA, "Spełnione życzenie" - serial prod. Teleferie: "Zjedz to sam" - "A, arbuz, ananas oraz film prod. francuskiej z serii "ZOOM" - "Carlos w Bejrucie" Muzyczna Studio sport: Apetyt na "Spencer i jego rodzinka" (8) - serial komediowy prod. Studio sport - Apetyt na Wieczorynka: "Przygody kaczorka Alfreda Jonatana Kwaka" 7 minut dla ministra "Gliniarz i prokurator" (7) - serial kryminalny prod. Wybory ' Tylko w Country Ameryka - Graceland - koncert Muzyczna Media w filmie: "BBC - sekcja polska" - film Gorąca Telekino wspomnień: "Cześć kapitanie" Teatr Telewizji - Teatr Kazimierza Kutza - James Joyce: "Wygnańcy" Zakończenie programu TVP Wakacje w Program Wakacje w "Annette" - serial animowany prod. Truskawkowe "Pokolenia" (378) - serial prod. Wakacje w Na bocznych drogach Europy- W Dolinie Lato w "Pociąg dzieciństwa i nadziei" (4) - serial obyczajowy prod. - Program Moje książki - Maciej Słomczyński (tłumacz Joyce'a i Szekspira) "Broń XX wieku" (7): "Kosmiczne szpiegostwo" - serial dok. prod. Lato w Moja wiara - program Red. "Pokolenia" (378) - serial prod. Halo dzieci: "Opowieści kapitana Misia" Program Koło "Oto on - jedyny, niepowtarzalny Groucho!" (filmowy portret najstarszego z braci Marx, Juliusa Henry'ego, znanego jako Groucho) Non stop kolor - magazyn - sierpień ' "Duchy w spadku" (1) - serial (1989 r.) (4 odc.) Tom Waits - "Big Time" - Koncert Zbigniewa Program na Zakończenie programu Tele 3 Katowice​ "TV Polonia" - program Bajka dla Tydzień Kultury Program sat. Kalejdoskop Nad Wisłą, Solą, Skawą - Reporterzy Program sat. Zgadula - Program sat. Aktualności (1) Program Widget - Z kamerą przez Bliżej prawa - Zło - wieczne Aktualności (wyd. główne) Kino "Trójki" Studio Zawód Wiadomości (z W-wy) Blan, Meier, Jensen - Program sat. Aktualności (3) Medycy - Ciekawostki ze świata "TV Polonia" - program sat. TV Powitanie, program Przyroda Telenowela: W labiryncie (powt.) Program dla dzieci i Banda Rudego Pająka - serial TVP (powt.) Piosenki na Program rozrywkowy - To tylko rock 'n' Klasztory polskie - Bernardyni z - Teleferie na Gość TV Nasze podwórko (1) - serial dla dzieci i Gość TV Krajobrazy Na Dobranocka: Miś telenowela: W Gość TV Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (12) - serial Muzy pod gruszą - magazyn aktualności Program na Spotkania Zakończenie programu Filmy animowane dla Supermodelka (16) - telenowela brazylijska (powt.) Gagatki z Beverly Hills - film dok. (powt.) Poszukiwany żywy lub martwy (49) - serial Deszczowy lipiec - film polski Targ niewolników Stawił się następnego ranka, bardzo wcześnie, kiedy ulicami jechały dopiero pierwsze wozy z mlekiem, a pierwsze słońce oblizywało wilgotne dachy. Było tam już wielu poborowych. Pili wódkę, wrzeszczeli, opowiadali sobie dowcipy, które mogłyby zwalić z nóg słonia; wszystkim, czym tylko mogli, usiłowali zabić strach przed służbą. Niektórzy siedzieli wylęknieni i nastroszeni niby sowy; inni próbowali ryczeć wojsko-we piosenki; wszystkim było smutno i tęskno - zosta-wiali miasto, do którego miłość potrafią zrozumieć tylko ci, którzy wychowali się wśród jego brzydkich ulic i zaułków; zostawiali swoje dwadzieścia lat, wszystko dobre i złe, co przeżyli dotychczas; jechali, aby przez osiemnaście miesięcy znosić bezmyślną katorgę w imię słów, które brzmiały dla nich fałszem, w imię ojczyzny, w której błąkali się bez pracy i nadziei; jechali tam, gdzie klątwy kaprali miały zrobić z nich oddanych Bogu i Ojczyźnie żołnierzy. Przyszedł wąsaty sierżant, ustawił ich w dwuszereg, poodbierał karty powołania i przymrużywszy oko, rzekł: - No, kochani! Pamiętajcie, że w wojsku nie ma silnych. Ani mocnych. Ani cwanych. Silni szczoteczkami do zębów podłogi myją, a cwani - pośladkami schody równają. Jeśli ci każą zeźreć gówno, to masz jeść i mówić, że smaczne. Masz się zachwycać. Do Boga nie ma się o co skarżyć, bo Bóg wysłuchuje próśb, ale tylko od kaprala w górę. Wy zrozumieli? Roześmiał się dobrodusznie i przymrużył do nich oko. Odpowiedzieli wszyscy: - Tak jest, panie majorze! - No! A teraz pójdziemy się kąpać. Można Śpiewać... "Dom przy drodze" - znacie? - Obowiązkowo ! - Więc już... U stawił ich w szereg i poczęli iść w stronę ulicy Stawki, gdzie mieściło się Miejskie Kąpielisko. Szli raz za razem gubiąc nogę, a śpiew ich brzmiał równie niezdarnie: A on do wojska był przynależniony, A ona za nim pła-ka-ła... Kiedy wykąpali się już w błyskawicznym tempie, poprowadzono ich na ulicę Powązkowską przed komisję lekarską. Było ich ponad trzystu; Lewandowski rozglądał się za chłopakami z Marymontu, lecz nikogo nie zauważył. Zrobiło mu się smutno jak dziecku, że będzie sam pomiędzy obcymi, a na pewno gdzieś daleko od Warszawy i Wisły; może nawet rozdzielą go ze swymi z Warszawy i będą rozrzucać ich po innych pułkach- warszawiacy nie cieszyli się w wojsku dobrą opinią, na warszawiakach starzy kaprale łamali zęby i krzyże. Przysiadł na schodku i milczał nie biorąc udziału w powszechnym zamęcie. " Wszystko jest inne - myślał - kiedy w końcu przychodzi odchodzić. Wtedy nawet noc jest drugim dniem". Uchodziły pełne zdenerwowania minuty; co pewien czas wychodził sierżant i wywoływał nazwiska: - Bonikowski Zdzisław! - Jest! - Na salę! Bentel Roman! - Jest! - Na salę! Bober Władysław!... Odchodzili i wracali; byli pełni wściekłości lub zadowolenia, gdy udało im się uzyskać odroczenie; mijały godziny pełne zwątpienia, oczekiwania i słabej nadziei, że uda się uniknąć munduru. "Niech to cholera porwie" - myślał Lewandowski ponuro spoglądając w ziemię. Drażniły go wrzaski; upijano się korzystając z ostatnich chwil w cywilu; wciąż podchodził ktoś do Lewandowskiego częstując go wódką, lecz on odmawiał; nawet najmniejsza ilość alkoholu działała na niego rozdrażniająco i momentalnie ponurzał. - Masz pietra, kochany? - zapytał go ktoś z tyłu. - Ty może nie? - rzekł nie odwracając głowy. - Nie - mówił głos z tyłu. - Może się tam wykieruję na człowieka? W cywilu nie ma życia, kochany. Wojsko to co innego. Poganiają, poganiają, potem przypną ci belkę i masz spokój - sam dajesz innym do wiwatu. Jesteś człowiek, masz całe portki na tyłku. A tutaj? -szarpnął na sobie nędzne ubranko. - Tutaj chuj nocuje. Człowiek się kręci jak głupi. - Wiesz co, kochany? - rzekł Lewandowski. - Idź ty sobie do wszystkich diabłów. I zrób to tak szybko, jak tylko możesz. Już ja cię o to proszę, kochany. Facet zamilkł i zaraz potem odszedł; Lewandowski spojrzał za nim i zobaczył, że to człowieczek szczupły i mały, nad wyraz zabiedzony; zrobiło mu się go żal. Wtedy ktoś siedzący obok powiedział: - Z takiego szybko zrobią, kogo tylko będą chcieli - szpicla czy kaprala. Będzie kapować koleżków za receptę. Są tacy faceci. Oni każdą wojnę przetrzymają; inni wracają bez nóg - oni z medalami. Niech go wszyscy diabli prowadzą. - Nienawidzę małych, podłych facetów - mruknął Lewandowski. - Chociaż mi ich żal. Obejrzał się na mówiącego: był to niski, krępy chłopak w czystym, drelichowym ubraniu robotnika; twarz miał otwartą, lecz zaciętą zdecydowanie. Lewan-dowski poczuł do niego sympatię. - Z nami nie oblecą się tak prędko, co? - powie-dział. - Chcesz papierosa ? - No, nie palę. Nic z palenia nie ma, niech je szlag trafi. A z nami? Nie wiem, to zależy od tego, jak inni będą się trzymać. Mnie żaden kapral nie uderzy w mordę - zabiłbym na miejscu. Kiedy mnie uderzył taki jeden bydlak, to go potem do żadnego szpitala nie chcieli przyjąć. - Nie byłeś przecież w woju? - Nie. Ale pracowałem w Ursusie. Mieliśmy przy-sposobienie wojskowe. Dręczyli nas jak psy. Byłem tam czeladnikiem i wywalili mnie na zbity łeb. To łobuzy! Nie chcieli nas wyzwolić, bo musieliby podnieść stawki. Kiedyś przyszedł do nas jakiś bydlak kapitan i założył "Strzelca". I trzeba było jeszcze płacić na "Strzelca" - z tych sześćdziesięciu groszy na godzinę. Kto nie chciał się zapisać do piesków dziadka - wont z fabryki. Niektórzy pękali i zapisywali się. Ja nie chciałem. Ale na PW chodzili wszyscy, musiałem i ja. Kapral taki jeden prowadził ćwiczenia; kiedyś wjechał mi na matkę, ja na jego - on mnie w zęby. Potem porachowaliśmy się; dzisiaj ma kiosk z papie-rosami w Rembertowie - z powodu utraty zdrowia. N o i wywalili mnie. Zacisnął pięści. - Pomyśl - rzekł. - Żeby była wojna. Boże, żeby była wojna! Może by się to wszystko zmieniło? Wszystko jedno, ale tak dalej to nie ma sensu. To już lepiej kula w łeb na wojnie. Zabiliby? Może by i zabili, ale ja bym też kilku przeprowadził w chmury. Za własne życie. - Cóż winni ci tamci żołnierze? - mruknął Lewandowski. - Gówno mnie to obchodzi - odparł tamten. -A cóż ja komu jestem winien? Tu nikt nikomu nie winien, a wszyscy zdychają... - Splótł z chrzęstem palce; twarz jego zrobiła się nieprzyjemna, ruszał nerwowo szczękami, a po chwili rzekł: - Dwa ty-godnie temu ochajtnąłem się! Trzy lata chodziłem za nią; ona nie i nie, nie i nie. Nareszcie teraz, dwa tygodnie temu. Jeszcze nie ruszona była. I biorą mnie do woja. - Żona nie zając, w pole ci nie zwieje - rzekł ktoś z tyłu i roześmiał się. - Idź do diabła! - mruknął i Lewandowski widział, jak z wściekłości zbielały mu oczy. Potem szarpnął Lewandowskiego za rękaw i szepnął: - Jak myślisz -wytrzyma? - Jeśli kocha - mruknął Lewandowski bez wiary we własne słowa. - Jeśli kocha, to będzie czekać. - Tyle dni - mówił chłopak - i tyle nocy. Będzie sama, noc w noc będzie myśleć o mnie. Jednej nocy będzie mnie kochać, drugiej nienawidzić, że zostawi-łem ją samą. Będą się koło niej kręcić faceci, co tylko czekają na żonę żołnierza. Jest młoda i ładna, cholernie ładna ! - Wyciągnął zdjęcie i pokazał Lewandowskiemu; dziewczyna nie była wcale ładna. Chłopak ciągnął: - - Żebyś ty widział, jakie ona ma oczy! Ja zawsze mówiłem: Halina, te oczy mnie zgubią ! Wyszedł sierżant i począł wywoływać nazwiska: - Faliński Marian! - Jest! - Na salę! Fijałkowski Czesław! - Jest! - Na salę! Cołębiowski Franciszek... Chłopak podniósł się szybko i obciągnął kurtkę. - Idę - mruknął. - Trzymaj się. - Trzymaj się. I nie myśl nic; jeśli kocha, to będzie czekać - powiedział szybko Lewandowski i uścisnął mu rękę. Uśmiechnęli się do siebie i chłopak zniknął w drzwiach sali. - Akurat poczeka - mruknął ktoś. - Wróci i będzie miał z dziesięciu szwagrów. Diabłu uwierzę, ale nie babie. Koleżka z naszego domu poszedł do wojska; wrócił i żona go nie poznała. Chłopak wypił flaszkę, zmówił pacierz i potem najpierw ją, potem - siebie. Chłopak był charakterny. Teraz się weź, człowieku, i ożeń. Poczęto opowiadać sobie o rozmaitych koszmarnych zdarzeniach; w powietrzu zapachniało mordem. Lewandowski ziewał ze zdenerwowania; potem kilku dobrze podchmielonych poborowych odśpiewało tradycyjną pieśń o Zdanowiczu. Zdanowicz był to żołnierz czynnej służby; pewnego razu otrzymał urlop, który spędził tak przyjemnie, iż odbiegła go chęć powrotu do pułku. W konsekwencji zabił nożem policmajstra i sześciu stójkowych, którzy przyszli po nie-go - rzecz działa się bowiem w czasach carskich. Pieśń kończyła się tak oto: "Pędzi kibitka pustą ulicą, Felusiowi zdrowia - szczęścia wszyscy życzą. . . " Po czym zaczęto rozmawiać o czymś innym. I znów ktoś z tyłu rzekł do Lewandowskiego: - Odechce im się śpiewać... już niedługo, psiakrew! - Myślisz pan? - mruknął Lewandowski. - Nie potrzeba tutaj dużo myśleć. Wystarczy tylko, aby pchnęli ich na Polskę "B"", na pacyfikację; spalą kilka wsi białoruskich i odbiegnie ich ochota do śpiewu... ciąg dalszy... W wakacje człowiek ma więcej czasu na rozmyślania. Jeśli ma. Czasem ma mniej. Do tej drugiej kategorii, obok kierowców autobusów, którzy muszą zastępować kolegów urlopujących gdzieś nad wodą i innych pracowników zastępczych, należą też publicyści i felietoniści. Gazety muszą się ukazywać codziennie, nawet gdyby wszyscy czytelnicy wyjechali na wczasy, na czele z rządem i parlamentem, gdyby polityka polska i światowa ogłosiła urlop, terroryści zrobili sobie przerwę w zamachach, słowem, gdyby nawet całkowicie i zupełnie nic się nie działo - to gazety musiałyby wychodzić. I ktoś te płachty papieru musiałby zapełniać. Kiedyś ten okres wakacyjno-urlopowy nazywano sezonem ogórkowym. Zazwyczaj dziurę wypełniały festiwale piosenki, polskiej, radzieckiej, żołnierskiej i sopockiej. Stąd wzięło się powiedzenie, że w sezonie nawet ogórek śpiewa. Trochę nam z tych czasów zostało, choć zmieniły się orientacje - zamiast radzieckiej, mamy piosenkę kresową, a zamiast żołnierskiej cygańską, czy też zgodnie z zasadami poprawności politycznej - romską. Są to zmiany w dobrym kierunku, bo osobiście wolę "Graj piękny Cyganie (Romie)" od "A on do wojska był przynależniony", a zamiast "Pust wsiegda budiet sołnce" wolę "O północy się zjawili jacyś dwa cywili" albo nawet "Czerwony pas". W każdym razie bez festiwali obejść się w sezonie nie sposób, ale festiwale nie wystarczają na zapełnienie gazet. Kiedyś pokazywały się w porze ogórkowej węże morskie, potwór z Loch Ness wychylał głowę z jeziora, pokazywał się yeti, łapano gigantyczne anakondy, Big Foot buszował w buszu, odkrywano nieznane cywilizacje, pokazywało się UFO, a w socjalizmie dodatkowo młodzież w czynie społecznym czyniła na polach żniwa i występował palący problem sznurka do snopowiązałki. Dziś nic z tych rzeczy. Trochę kosmici porobili kręgów w zbożu pod Toruniem i odlecieli na urlop na Aldebarana. I tyle. Trzeba siadać i pisać samemu, z głowy, czyli jak powiada moja żona (ale tylko o mnie) - z niczego. I tutaj zaczyna się poważny problem - co i jak pisać. Generalnie - zdradzam warsztatowe tajemnice specjalnie dla młodzieży, która marzy o zawodzie dziennikarskim, a tego jej nie powiedzą na żadnej uczelni - takie wakacyjne pisanie odbywa się na tematy, które poza sezonem nie mają szans. Pisze się o konieczności budowy kolejek wąskotorowych tam, gdzie nie ma miejsca na szerokotorowe. To temat, jaki kiedyś zaproponował Antoni Słonimski. Można pisać o roli stomatologów w projektowaniu kolejek zębatych, albo przeprowadzić w tej sprawie wywiad z dentystą, o ile, oczywiście, nie wyjechał na Malediwy. Jeden z ulubionych wakacyjnych tematów publicystycznych to udowadnianie wyższości ustroju demokratycznego nad niedemokratycznym. Ludzie, zamknięci w upał w murach miasta, piszą z rozpaczy o tym, że nie należy kraść mienia publicznego, bo przyzwoiciej jest zadowalać się prywatnym. Piszę o tym, że pokój jest dobry, a wojna jest zła. Że państwo powinno być uczciwe, w każdym razie uczciwsze od obywateli. Że w normalnym kraju potrzebna jest lewica, potrzebne jest centrum, prawica też jest potrzebna, tylko nie piszą, komu to wszystko jest potrzebne i do czego, bo w upał trudno zebrać myśli. Można w wakacje pisać o rzeczach, o których wstyd trochę pisać poza sezonem, a poza tym, kiedy kłębi się na łamach intelektualna burza w sprawach najważniejszych, o tym, czy SdPl poprze rząd Belki czy też nie poprze i co z tego wyniknie dla szewców i cholewkarzy na Dolnym Śląsku, albo co oznacza nominacja garbatego na stanowisko dyrektora departamentu prostowania kręgosłupów w Ministerstwie Zdrowia, to już na nic nie ma miejsca. Ale teraz, kiedy otwierają się wielkie możliwości i można sobie tematycznie pohulać, staje przed piszącymi - pamiętajcie o tym, drodzy Czytelnicy, otwierając gazetę w grajdole albo w górskiej kolibie - najtrudniejsza z trudnych decyzja. Jak pisać. Są w tej sprawie dwie szkoły. Jedni uważają, że trzeba się dostosować do urlopowych nastrojów i należy pisać wypoczynkowo, lekko, łatwo i przyjemnie. Utwierdzić czytelnika wypoczywającego w nastroju beztroski, poprawić mu dodatkowo humor, rozerwać, jakby gazeta to był powszechny kaowiec (dla młodszych: instruktor kulturalno-oświatowy) z dawnego FWP. Inni natomiast sądzą, że taki byczący się na trawie, nie zaganiany codziennymi obowiązkami czytelnik więcej zniesie i dlatego trzeba mu z powagą i solennością większą niż zwykle wykładać o deontologicznych aspektach istoty bytu w kontekście wyborów samorządowych na Podhalu. Ja osobiście jestem zwolennikiem tej drugiej szkoły. Latem należy pisać teksty trudne, a nawet trudniejsze niż zimą, żeby nie dopuścić do umysłowego rozleniwienia czytelników. Rozleniwiony czytelnik może się przerzucić na "SuperExpress" albo "Fakt", zaś podniecony intelektualnie wysiłkiem i sukcesem - Maniu, zdaje się, że zrozumiałem, chodzi o to, żeby się doskonalić w duchu europejskim - może wspiąć się wyżej i sięgnąć nawet po "Tygodnik Powszechny" albo "Wysokie Obcasy", dodatek dla najbardziej wyrafinowanych umysłów do "Gazety Wyborczej". Nie ja jeden jestem stanowczym orędownikiem utrudniania ludziom urlopów i niedopuszczania do praktykowania życia ułatwionego, które zwalczał jeszcze za sanacji Karol Irzykowski. Nawiasem mówiąc, "Pałubę" Irzykowskiego powinni poloniści zadawać uczniom jako lekturę wakacyjną. Najlepiej niech się dzieci uczą tego na pamięć. Będą lepiej przystosowane do udziału w życiu umysłowym elit. Moim marzeniem są wakacyjne teksty po gazetach o katastrofie ostatecznej, o upadku i klęsce, o gniciu i tyciu. O triumfie zła. O aspektach i projektach. O dopłatach rolników do Unii Europejskiej. O korzyściach, jakie dzieci mają z pedofilii. O pederastii jako ukoronowaniu demokracji przedstawicielskiej. O stosunkach i porachunkach. A o wszystkim solennie, poważnie, nawet ponuro. I tak wszyscy robią tego lata. I bardzo dobrze robią. A ja dalej będę pisał na luzie (jeśli Redaktor pozwoli), jakby to wcale nie były wakacje, tylko sam środek listopada. I znów ktoś do mnie zadzwoni do radia TOK FM, w którym mam stałą audycję (poniedziałki i piątki od 16 do 18), z Wrocławia i powie, że zaprenumerował "Dziennik", który do Wrocławia nie dociera, żeby mnie czytać. I będą czytać te wygłupy w Świnoujściu i Sopocie, a potem zrobią sobie z gazety kapelusz napoleoński, przyprawią czerwony nos na gumce, zatrąbią na papierowej trąbce pod Radą Ministrów albo pod Sejmem i wreszcie staniemy się normalnym, zdrowym społeczeństwem, które nie daje się zastraszyć polityczno-publicystycznym zombies. Bawcie się w wakacje i tak trzymać przez cały rok. ąc Rozstanie (Przyszedł czas, gdy do wojska...) (aranż mireczekb) Piosenka wojskowa Ta piosenka jest dostępna tylko z iSing Plus Za mały ekran 🤷🏻‍♂️ Rozszerz okno swojej przeglądarki, aby zaśpiewać lub nagrać piosenkę Dostosuj przed zapisaniem Wczytywanie… Własne ustawienia efektu Głośność Synchronizacja wokalu Gdy wokal jest niezgrany z muzyką! Tekst piosenki: Rozstanie (Przyszedł czas, gdy do wojska...) Teskt oryginalny: zobacz tłumaczenie › Tłumaczenie: zobacz tekst oryginalny › Przyszedł czas gdy do wojska ruszałemTy żegnałaś mnie smutna i złaPrzyrzekałaś, że będziesz czekałaI że nic nie rozdzieli już nasPrzyrzekałaś, że będziesz czekałaI że nic nie rozdzieli już nasGdy pytałem czy będziesz czekałaBo dwa lata to długi jest czasTy ze łzami odpowiedź mi dałaśŻe i to nie rozłączy już nasTy ze łzami odpowiedź mi dałaśŻe i to nie rozłączy już nasKiedy koła pociągu ruszyłyI twa postać zniknęła we mgleMnie pozostał Twój obraz – dziewczynoI ta myśl, że Ty wciąż kochasz mnieMnie pozostał Twój obraz – dziewczynoI ta myśl, że Ty wciąż kochasz mnieTeraz w wojsku zostały wspomnieniaKtóre ranią me serce jak nóżTutaj cywil w żołnierza się zmieniaTrzeba odbyć tę służbę i jużTutaj cywil w żołnierza się zmieniaTrzeba odbyć tę służbę i już-----------------Przeminęły mi w wojsku dwa lataDo dziewczyny powracam ja swejTam zastaję innego chłopakaTłumaczyła mu, że nie zna mnieTam zastaję innego chłopakaTłumaczyła mu że nie zna mnieWięc pobiegłem ja w ciemną ulicęI łez morze wylałem ja tamNigdy nie wierz przed wojskiem dziewczynieBo po wojsku i tak zostaniesz samNigdy nie wierz przed wojskiem dziewczynieBo po wojsku i tak zostaniesz samKażda kocha, gdy jesteś tuż przy niejGdy odjedziesz innego już maNigdy nie wierz przed wojskiem dziewczynieBo po wojsku i tak zostaniesz samNigdy nie wierz przed wojskiem dziewczynieBo po wojsku i tak zostaniesz sam Brak tłumaczenia! Pobierz PDF Słuchaj na YouTube Teledysk Informacje Słowa: brak danych Muzyka: brak danych Rok wydania: brak danych Płyta: brak danych Ostatnio zaśpiewali Inne piosenki Piosenka wojskowa (1) 1 0 komentarzy Brak komentarzy

a on do wojska był przynależniony piosenka