Ziemia polska mi dała, mamy piękny kraj. Tylko ludzie, którzy w nim żyją. Jak to jest, takie coś było. To jest brzydkie, ale to jest to – stwierdziła Krefft. – Naród wspaniały, tylko ludzie ku*wy – dopowiedział prowadzący rozmowę Grzegorz Betlej. ''Naród wspaniały tylko ludzie kurwy.'' / inhale ''Naród wspaniały tylko ludzie kurwy.'' home message archive theme. W. posted: July 1st • 7:32 299,071 notes Naród wspaniały, tylko ludzie ku..y: Borrka Hospicjum na Wilsona Wpisów: 17545 Od: 2003-04-06: 2011-05-03 08:57. Tymi slowami Marszalka Pilsudskiego inauguruje Naród wspaniały, tylko car niedobry Umysłem Rosji nie zrozumiesz, I zwykłą miarą jej nie zmierzysz: Postać szczególną ona ma – W Ruś można tylko wierzyć. Fiodor Tiutczew Problemem nie jest Putin, ale wielo-wiekowe zaczadzenie Rosjan ko-lonialnym imperializmem. Jeśli komuś się jeszcze naiwnie marzy, że „Ro- Felietony Szczepana Twardocha, Szczepan Twardoch. Jakieś tysiąc lat temu, niedługo po tym, jak Polacy wyewoluowali z prasłowiańskich trylobitów z Gór Świętokrzyskich, Kazimierz Staszewski rapował, że "wszyscy artyści to prostytutki" i weszło już to zgrabne zdanie do potocznej polszczyzny. Warto się nad nim pochylić. lirik lagu sia sia ku korbankan harta jiwa dan raga. Czy naród wspaniały mam dylemat, ale, że ludzie kurwy, tego jestem absolutnie pewna. Ubolewam, że nie jestem psem, pchłą, pyłkiem… Niestety chlorofil nie wypełnia mojego jestestwa, a przewrotny los zmusza do ludzkiego życia. Każe być istotą, która jako jedyne istnienie, potrafi manipulować, udawać, kalkulować, ściemniać, mataczyć, kłamać, zwodzić, grabić, zło czynić, krzywdzić, knuć, katować, korumpować… ect… I nie, że włada jedną z tych umiejętności. Dla sobie wytłumaczalnych korzyści sięgnie po wszystkie sobie znane pomoce zła. Polski naród uważa się za wspaniały, wyjątkowy, wybitny i wybrany. Panuje w nim jednak chaos i niezgoda, bo każdy z jego członków postrzega się za lepszego, mądrzejszego, sprytniejszego i chce przewodzić pozostałym. Czasem dana jednostka faktycznie jest wybitna i warto słuchać jej słów. Niestety w większości władać innymi chcą najgorsze kreatury, właściwie takie „pozagatunkowe” monstra, bo to już ani ludzie, ani zwierzęta… Egzystując w społeczności trzeba, mieć się na baczności. Ważyć słowa, nikomu nie ufać, ostrożnie dobierać sobie zarówno przyjaciół jak i domowników. Żyjąc w tym dziwnym stadzie, zawsze należy być bystrookim, przenikliwym, skoncentrowanym. Nie dać się podejść, czy omamić wymyślnymi „cukierkami” i nie zapominać, że zagrożenie, czy atak, może nadejść z najbardziej nieoczekiwanej strony. Klęska tym, którzy uśpią czujność, podejściem na litość i „dobre serce”. Kłopoty czekają na tych, którzy pozwolą sobie na naiwność i szczerość. Za ludzkie odruchy można zginąć – i to dosłownie. W najlepszym wypadku stracić kręgosłup moralny, własna dumę, czy honor najbliższych… a tego nie „zmaże”, ani nie cofnie NIC… Traktowałam ludzi z szacunkiem, kiedyś, Po którymś razie jego braku dla mojej osoby pojęłam zasady gry. Okazując zaufanie – stawałam się łatwym celem do manipulacji i oszustw. Mimo oddania przyjaciołom – kiedy ja potrzebowałam pomocy – większość była „poza zasięgiem”. Broniąc słyszanych racji, stawałam się jedynie celem do kpin i obelg, aż mi się to całkiem znudziło… Marszałek Piłsudski nie tylko z kurwami miał rację. Jak aktualne będą w „innym świecie” Jego słowa, chyba sam się tego nie spodziewał: „Polska, sami Polacy to twierdzili, nierządem stoi. Polska to jest prywata, Polska to jest zła wola. Polska to jest anarchia. I jeśliśmy po upadku mieli sympatię dla siebie, to nigdy nie mieliśmy szacunku dla siebie. Nie zaufanie, a niepewność wzbudzaliśmy i stąd chęć narzucania nam opiekunów, wyznaczonych dla narodu anarchii, niemocy, swawoli, dla narodu, który się do upadku doprowadził prywatą, nieznoszącą żadnej władzy.” [Opis: 3 lipca 1923. Źródło: Przemówienie w Sali Malinowej hotelu Bristol, w: Wielkie mowy historii, t. 2, wyd. Polityka Spółdzielnia Pracy, Warszawa 2006.] Dziś jest 5 lipca 2014 roku. Nierządem stoi moralność. Rozpuszczają się najtwardsze zasady. Pękają jak kolorowe bańki mydlane najwięksi twardziele. Rabują wyznawcy krzyża. Kradną przywódcy. Sądy przestały być sprawiedliwe. Media prawdziwe. Małżonkowie wierni, a kościół nie jest już utorzsamiany z wiarą. Przyjaciele bez żadnych emocji okadają przyjaciół. Sąsiedzi się nienawidzą. Dzieci knują między sobą najgorsze intrygi, doprowadzajac się do samobójstw… Oszustwa stały się normą. Zaufanie ma już inne znaczenie terminologiczne. Jak moralność i godność. Kurestwo przestało być złe… jest przecież wszędzie… Teraz, mając w pamięci zdanie genialnego polityka, inaczej traktuję rzeczywistość. Nie zawsze mi to wychodzi, ale bardzo się staram. Słysząc jak ktoś mi mówi „ale tak szczerze między nami” wiem, że łże. Jak padają słowa jak to „jego” oszukali i wszyscy są przeciwko – natychmiast włącza mi się alarm „uciekaj, bo będziesz kolejną ofiarą!” O prawdzie najczęściej rozmawiają kłamcy. O uczciwości – oszuści. O religii ci, którzy nie przestrzegają Dekalogu. Gdy padają słowa dotyczące wierności, przeważnie ilość kochanków jest systamatyczną zmienną. Histeryczne epatowanie uczuciami jest tylko przykrywką do zaplanowanej na zimno gry. Jak w tym żyć? Ciężko, bo coraz bardziej staję się obojętna… Człowiek raniony, zawodzony, oszukany, okradziony… gorzknieje. Czasem szybciej, czasem wolniej, ale wreszcie pozbywa się nieprzydatnych różowych okularów i jeśli nie staje się taki jak świat, to przestaje czuć. Przestaje reagować na prośby. Odwraca głowę od łez nie wierząc, że są prawdziwe. Zaciska pięści, ale nie reaguje, kiedy ktoś woła o pomoc, a przede wszystkim boi się zaufać obawiając się podstępu. Zamyka się na normalność. Boi serdeczności stroni od bliskości… Staje się zdziczałym frustratem… Wiele razy przyszło mi w różnych emocjonalnych sytuacjach powiedzieć „ludzie to kurwy”. Po 25 latach krytyki, niezrozumienia, oskarżeń o używanie wulgaryzmów i prostactwo z podniesioną głową powtórzę za Marszałkiem, chowając się w muszli, jaką stworzyłam, żeby chronić się przed rzeczywistością: „Naród wspaniały, ale ludzie kurwy” W tytule posta pozwoliłem sobie użyć słów wypowiedzianych niegdyś rzekomo przez marszałka Piłsudskiego, bo też żaden cytat lepiej nie zobrazuje tego, co chcę przekazać tym tekstem. Choć pewnie mógłbym też użyć nieco bardziej nowoczesnych określeń w stylu "Cebulandia" bądź też "Polaczkowatość"... Zacznę jednak od początku - od kilku tygodni możemy w radiu usłyszeć niesamowicie przyjemny, popowy utwór, którego refren stanowi nieprzyzwoicie wbijający się w głowę i niechcący z niej przez długi czas wyjść hook. Muszę przyznać, że trochę opadła mi szczęka, gdy w końcu, po pewnym czasie zorientowałem się, że track ten wykonuje nie kto inny, jak nasza rodzima Margaret. Uśmiechnąłem się pod nosem, bo też nie zwracałem wcześniej na nią jakiejś większej uwagi - ot, wyszedł jej zdecydowanie utwór "Thank You Very Much", któremu w sukcesie dopomógł też nieco na wyrost niegrzeczny teledysk, aczkolwiek późniejsze, choć również całkiem przyzwoite "Tell Me How Are Ya" furory już nie zrobiło. Dlatego też myślałem, że Małgorzatę Jamroży należy raczej stawiać w jednym rzędzie z innymi próbującymi śpiewać szafiarkami, których podstawowym zajęciem jest paradowanie w najnowszej kolekcji Hansa Klossa. Tymczasem Margaret wróciła z mocnym argumentem w postaci tracku "Wasted", którego pozytywne brzmienie nieodparcie kojarzyło mi się z przebojami Elizy Doolittle sprzed kilku lat. "Skinny Genes" czy "Pack Up" opierały się w końcu na podobnym motywie, łączącym klimaty retro z lekkim wydźwiękiem współczesnego popu. Żeby ustrzec się przed ewentualnymi komentarzami - nie mówię, że "Wasted" to arcydzieło na miarę "Stairway To Heaven" jednak w zalewie tandetnego polskiego popu, stworzenie dobrej radiowej piosenki, która nie wywołuje we mnie chęci rzucania radiem o ścianę, to naprawdę nie lada wyzwanie. Szybko powędrowałem więc na YouTube'a by zapoznać się z oficjalnym teledyskiem, przy okazji, jak to mam w zwyczaju, przeglądając również komentarze. Po chwili teledysk poszedł w odstawkę - komentarze sprawiły, że mina na długi czas mi zrzedła. Tu pora na krótkie wyjaśnienie - okazało się, o czym nie miałem pojęcia - że wspomniany przeze mnie hook, na który składa się proste i melodyjne "pa pa papara pa pa pa" wcale nie jest dziełem Margaret. Najbardziej znanym utworem, który go zawiera jest "Piosenka o sąsiedzie" Ireny Santor z 1968 roku, choć używała go również Shazza. Autorem muzyki jest natomiast jeszcze kto inny - mianowicie Rosjanin Borys Potiomkin. To oczywiście wystarczyło, by w komentarzach pod utworem wybuchł 'flame war', którego kilka przykładów przytoczę poniżej: Od razu zadałem sobie pytanie: "Czy ja mieszkam w kraju debili?". Mógłbym jeszcze przyjąć, że po prostu do klawiatur dorwała się tzw. gimbaza, niestety od czasu integracji YouTube'a z portalem Google+ dość łatwo zidentyfikować użytkowników, co uświadomiło mnie, że ponad połowa autorów tych komentarzy jest starsza ode mnie. Czy naprawdę pojęcia takie jak 'sampel', 'cover' czy 'wykorzystanie elementu utworu za zgodą prawną autora' są zupełnie nieznane? Nie uwierzę, że to zwykłe trollowanie, bo komentarzy w tym stylu jest od zatrzęsienia, a ja wybrałem tylko pierwsze z brzegu. Cholera, pomyślcie tylko, jak w takim razie musieli wku*wić się członkowie ABBY, jak Madonna splagiatowała ich w "Hung Up". Ile "sanofabiczy" musiało wyrwać się z ust Stinga i pozostałych członków The Police, gdy bezczelnego plagiatu dopuścił się Puff Daddy. Ba! Później tego samego dokonał jeszcze włoski zespół Karmah! Czy ktoś naprawdę jest w stanie uwierzyć, że Margaret wraz ze swoim zapewne sporym sztabem producenckim, bez pozwolenia użyła znany podkład muzyczny? Nie chcę nawet mówić o tym, że jedynym elementem, który się powtarza, jest właśnie to "pa pa papara pa pa pa", w związku z czym posądzenie o plagiat świadczy moim zdaniem o dość zaawansowanym upośledzeniu umysłowym oskarżyciela. Równie wkurzające jest nieustanne jęczenie, że Margaret śpiewa po angielsku - cholera, mówimy o dziewczynie, która ma jakieś tam ambicje na karierę poza granicami Polski, więc czego się tu czepiać? Tym bardziej, że jako jedna z niewielu ma naprawdę niezły akcent. Częste też jest przyczepianie się użytkowników do faktu, że teledysk to jedna wielka reklama - kurczę, chyba lepiej zrobić ciekawy klip, w którym dość zgrabnie zastosowano product placement, niż jechać po taniości i produkować shit, którego później nie da się nawet oglądać. Tym bardziej, że pomimo mojej nieznajomości kosmetyków, wikipedia zdradza, że akurat firma Revlon to raczej nie powód do wstydu. Wydaje mi się, że powód tych narzekań jest prosty - typowa dla naszego kraju zawiść i mówiąc kolokwialnie, "ból dupy" o to, że komuś coś wyszło. Zamiast cieszyć się z tego, że w końcu ktoś systematycznie produkuje typowo radiowy pop na dobrym, europejskim poziomie, czepiamy się wszystkiego, czego tylko możemy się czepić. Specjalnie dla Was, kochani komentatorzy z YouTube'a, przygotowałem więc wiersz, na modłę Piłsudskiego: "Taki los już tego kraju, że najmilsze są w nim trupy, może więc czas spojrzeć w lustro, miast obrabiać innym dupy." Pozostałym polecam natomiast przesłuchanie "Wasted" autorstwa Margaret, która w idealny sposób wykorzystała znany, klasyczny motyw i przeniosła go na nurt współczesnego popu. Tak właśnie powiedział Marszałek Józef Piłsudski o swoich rodakach. W tym tygodniu cała Polska obchodziła najważniejsze święto państwowe - Święto Niepodległości. 11 listopada 1918 roku po czterech latach wyniszczającej wojny i po 123 latach niewoli na mapę świata powróciła niepodległa Polska. Nawet nie umiem sobie wyobrazić radości i nadziei jaką mieli w sercu wszyscy, którzy mimo tego, że nigdy nie żyli w wolnym kraju, kochali go i chcieli żeby był właśnie ich krajem. Kiedyś to był dla mnie zwykły dzień taki, że można było przesiedzieć go przed telewizorem i w spokoju się poobijać. Rodzice nie zabierali mnie na żadne obchody. Nie specjalnie też sama się interesowałam. W latach '90 wydaje mi się ludzie byli tak oszołomieni tym, że komuna się rozpadła, że z jednej strony dławili się wolnością a z drugiej nie wiedzieli jaki ma teraz być ich cel, komu się teraz nie podporządkowywać. Dla wielu ważniejsze stało się kupowanie wszystkiego co się pojawiało niż np. rozmowa o tym co jest ważne w życiu. Ja mimo, że od dziecka byłam wychowywana w duchu patriotycznym... nie czułam, że to święto radości. Jeszcze ten paskudny listopad. Zimno, buro i jeszcze bez śniegu który by to zamaskował. Z czasem jednak gdy coraz bardziej interesowałam się bieżącą polityką, momentem w historii w jakim przyszło mi żyć, zaczęłam doceniać ten dzień i cały sens tego święta. Na studiach historycznych z powodu natłoku faktów, opinii i milionów książek oraz skryptów do przeczytania łatwo wpaść w pułapkę nie przejmowania się tym co nie leży w zakresie naszych badań. Nie zajmuje się historią Polski w XVIII wieku więc upadek Rzeczypospolitej to coś co musiałam wykuć. Nie piszę również o XIX wieku, czyli powstania, które upadły też raczej nie są dla mnie zbyt fascynujące. Później I Wojna Światowa to też nie moje bajka naukowa. Mamy już II RP, wojnę o granicę, powstania śląskie itd. Przelana krew za Lwów i Wilno. Studiując na Instytucie Historycznym nie mam czasu często zastanawiać się tamtą sytuacją polityczną, społeczną o gospodarczej nie mówiąc... Choć i tak zapewne robiłam to częściej niż normalny zjadacz chleba nie mający nic wspólnego z historią. Dwudziestolecie między wojenne to wystarczający czas by powstała Polska, a Polacy zorganizowali sobie nowe wspaniałe życie z wielkim awanturami i niesnaskami na szczycie władzy. Tacy bohaterowie jak Piłsudski czy Dmowski nie umieli zapanować nad narodem, który potrafi się bić do ostatniej kropli krwi ale nie umie żyć ze sobą w zgodzie. Wybuch II Wojny Światowej, tutaj wielka konspiracja, Polacy nie poddają się i walczą. Powstanie Warszawskie, klęska i upadek nadziei. Utrata kresów, przesiedlenia na tzw. Ziemie Odzyskane. O i to jest to czym ja się zajmuje i na czym się znam. Ale już zaraz mamy nie ten sam kraj, który był przed wojną tylko Polską Republikę Ludową i budowanie nowej robotniczej rzeczywistości. I ci Polacy, oni w tym systemie muszą jakoś funkcjonować. Indywidualne wojenne tragedie przechodzą w nowy świat i rodzą nowe dramaty. Przecież nie wszyscy byli od razu opozycjonistami, przecież wiemy to, że nasi dziadkowie i nasze babki byli tak stłamszeni wojną, że nie chcieli protestować, chcieli mieć święty spokój i pełne garnki. Wielu z nadzieją poddawało się systemowi, który obiecywał przecież sprawiedliwość klasową. Gorliwsi angażowali się i budowali nową Polskę. I tak to trwało nieprzerwanie do '89. I nastała wyczekana demokracja, ruszył z kopyta kapitalizm i okazało się, że w marzeniach było piękniej, uczciwiej. A jest rzeczywistość, z którą nie wszyscy umieją walczyć. Nastąpiła transformacja systemu ale nie było transformacji Polaków. Tego nie można zapewnić odpowiednimi ustawami. I ja mam szczęście, żyć w tej właśnie nowej-starej wolnej Polsce. Wykończonej wojnami, powstaniami, kłótniami o to czyja prawda jest "mojsza", kto ma rację w sprawie Anglików, Niemców czy Ruskich, albo kto jest patriotą a kto nie. Przecież Ci milicjanci z PRL czuli się stróżami prawa, czuli, że robią coś dla ojczyzny. Przecież oczywiste jest że nie wszyscy mieli przodków w AK, tak samo jak nie każdy wspierał Solidarność. I ja właśnie za to dziękuje, że "Rok 1984" Orwella to dla mnie abstrakcja. Dlatego chcę się cieszyć 11 listopada, bo nie jestem wystawiana na próbę tego czy oddam życie za to by przyszłym pokoleniom było lepiej. Nikt mnie nie germanizuje na siłę, nikt mnie nie przesłuchuje na siłę, nikt nie ma prawa mnie bić ani też zabronić mi mieć swojego zdania. Mogę sama poznać prawdę, mogę jej szukać i weryfikować, mogę ogłosić swoje zdanie na temat wszystkiego o czym myślę. Mogę pić coca-colę i podróżować po świecie. Mogę pracować i nie muszę się nikomu spowiadać dlaczego chodzę w nocy sama. Mam szczęście i doceniam je. Tylko przez to boli mnie bardzo, gdy inni nie doceniają tego co mają i jeszcze swoje zdanie narzucają innym siłą nie słuchając argumentów drugiej strony. Nie podoba mi się to, że od kilku lat ten dzień, cudowny i wyjątkowy jest pretekstem do marszów nie radości tylko nienawiści. Do burd i awantur z policją. Nie zgadzam się na nazywanie patriotami ludzi, który krzyczą, że nie mają wolności ale chowają własną twarz. Jestem oburzona, gdy w moim kraju atakuje się ambasadę jakiegokolwiek innego kraju. Nie po to przez te wszystkie lata nasi przodkowie wylewali krew, żeby teraz chuliganie mówili jak ma być. Mogę się nie zgadzać z rządzącymi politykami, mogę uważać premiera z wszystkimi ministrami za bandę debili, mogę nie podzielać zdania prezydenta, ale nie mogę ich nie szanować. Bo oni wygrali w legalnych wyborach, są przedstawicielami Polaków i nie mogę się na to obrażać jak pięciolatek, za to, że dostał nie tego cukierka, którego chciał. My Polacy, gdy nie mamy z kim walczyć nie mamy umiemy się cieszyć spokojem, tylko organizujemy sobie coraz większe piekło, takie Polsko-Polskie. Wszyscy się znamy na piłce nożnej, historii i każdy z nas najlepiej wie, jak rządzić wielkim krajem. Wydaje nam się, że jak będziemy głośniej krzyczeć to nasz zdanie będzie ważniejsze i silniejsze. Miałam napisać prosty post o tym, że ja już wiem, że warto jest świętować Dzień Niepodległości, a wyszedł mi długi monolog, który może być różnie odebrany przez Was. Opublikuje go, choć może w najbliższym czasie napiszę rozwinięcie każdego paragrafu w osobnych postach, żeby wyjaśnić jakie jest moje zdanie. Wszystko co wiem. „Naród wspaniały, tylko ludzie kurwy” – te słowa marszałka Józefa Piłsudskiego tracą ostatnio na znaczeniu. Nie to, by naród polski jakiś gorszy się robił. To ludzie dochodzą do wniosku, że warto wyłamać się z tego powiedzenia. Owszem, zawsze zdarzają się wyjątki (gdy kończyłem pisać ten tekst wyszła afera z Piotrem Kuryło:(), ale wśród bliższych i dalszych znajomych coraz częściej obserwuję chęć do tego, by robić dobro. Bo dobro jest wszędzie takie samo, choć ma wiele postaci. Bez względu na boga, religię, kolor skóry, partię polityczną i gust muzyczny. Pomagając innym, sprawiając, by żyło im się lepiej, czynimy dobro. Proste, nie? Dobro ma tyle imion, ile tylko pomieści nasza wyobraźnia. Niekoniecznie trzeba zaraz leczyć bezdomnych czy wpłacać pół pensji na fundację (ale można!). Zacząć można od prostych gestów. Uśmiechajcie się bezinteresownie do ludzi, prawcie im komplementy (koleżanki z pracy to uwielbiają!), bądźcie mili i szanujcie ich. Tak samo szanujcie pracę lekarza, który operuje na otwartym sercu, jak pani sprzątającej biuro gdy robicie nadgodziny. Bądźcie mili dla tych, z którymi jedziecie windą, z którymi stoicie w korku i tych, z którymi ścigacie się na zawodach. A nawet dla chamidła, które wymusza pierwszeństwo na drodze. Jak dziesięć osób będzie dla niego miłych, to facet zrozumie, że bycie chamem jest niefajne. Marcin rozpropagował wśród triathlończyków podejście, że dobro powraca, powstała nawet specjalna grupa dyskusyjna. Okazało się, że ludzie chcą rozmawiać o tym, co można zrobić dla innych i robić to. Tu czy tam otworzyłem usta, opowiadając na przykład paru znajomym historię jednej z koleżanek, która swój urlop poświęciła na wolontariat. I od innej osoby usłyszałem, że też by tak chciała. Że rozgląda się u siebie, komu można by pomóc, bo chciałaby robić coś dla innych, a nie tylko dla siebie. Łapiecie o co mi chodzi? Działanie jednej osoby zainspirowało inną, zupełnie jej obcą! Totalny odjazd. Dobro rozmnaża się na wszystkie możliwe sposoby. Przez pączkowanie, podział plechy, a nawet przez zarodniki. Tylko ktoś musi zacząć. I właśnie w grupie #dopropowraca znalazł się jeden taki. Inny Marcin (co za imię!) wymyślił, że przy okazji triathlonu w Przechlewie, obdarujemy sprzętem sportowym niedaleki dom dziecka w Człuchowie. Marcin skontaktował się z szefostwem placówki i okazało się, że jest to strzał w dziesiątkę! Potrzebne jest dosłownie wszystko: koszulki, czepki, okularki pływackie, opaski, buffki, ubrania i praktycznie każdy inny sprzęt sportowy. Powstała sieć tak zwanych koordynatorów koszulkowo-czepkowych (KK-Cz) w poszczególnych miastach i osoby te zbierają sprzęt na swoim terenie. To co, pomożecie? Pamiętacie Wielki Wyścig dla Bartka? Zebraliśmy wtedy furę kasy, teraz jest jeszcze łatwiej, bo nie chodzi o pieniądze, więc naprawdę na Was liczę:) Zbieramy nieużywany (lub użyty raz, np. czepek na zawodach) sprzęt sportowy. Ja od kilku miesięcy nie rozpakowuję koszulek z zawodów, mam ich już całą torbę (z Sierakowa, też nieużywana:)), może robicie podobnie? A może macie jakiś sprzęt, który kupiliście/dostaliście i Wam z jakichś względów nie pasuje? Nie chodzi o to, by wyzbyć się z domu śmieci czy zniszczonych rzeczy. Oddawajcie coś, co sami moglibyście przyjąć. Rzućcie okiem do sportowej szafy, zobaczcie co tam macie i dajcie mi znać. Może być w komentarzu, może być mailem (znajdziecie go TUTAJ), może być na FB (kliku-kliku). Napiszcie co macie i w jakim mieście, a ja spiknę Was z odpowiednim koordynatorem, OK? Zbiórkę kończymy 15 sierpnia, więc rach-ciach! I nie bójcie się, że sprzętu będzie za dużo. Jak mówi sam pomysłodawca: Jak bedzie tir to znajdziemy kolejnych 10 domów dziecka, zadzwonimy i wyślemy/zawieziemy!:)

naród wspaniały tylko ludzie koszulka